Het verhaal van Martijn

Voorwoord:
Dit is alweer de tweede versie van mijn verhaal. De eerste versie heb ik geschreven op 24 april, de dag dat ik mijn ouders het grote nieuws verteld heb. Nu, 7 juli 2001, is de situatie alweer zo veranderd dat ik het nodig vond om het verhaal aan te passen.

Ik weet het al een jaar of 10. Ik val op jongens en niet op meisjes. Ik heb me er nooit zo druk over gemaakt maar op den duur gaat het je toch dwars zitten.
Ik heb toen ik een jaar of 14 was een aantal ervaringen opgedaan die me later hebben aangezet tot veel denken. Dat was het allereerste begin van mijn bewustwording. Ik ben homo.

In die tijd zat ik nog op de MAVO. Het was een gewone school en zoals op iedere gewone middelbare school krijg je te maken met pubers die hun seksualiteit ontdekken. Al mijn vrienden en klasgenoten leken ineens nergens anders meer aan te denken dan meisjes. Natuurlijk deed ik mee. In de pauze stond ik tussen die groep klasgenoten mee te kijken naar al het vrouwelijke schoon dat voorbij kwam. Altijd opmerkingen naar hun hoofd slingerend. Je wilt er toch bijhoren, of niet?
Ik heb nooit een tekort aan vrienden gehad op school. Ik denk dat ik mijn werkelijke gevoelens heel goed verborgen kon houden en daarnaast ook nog eens goed kon toneelspelen. Die blikken vanuit mijn ooghoeken bij de gym zijn (voor zover ik weet) nooit iemand opgevallen. Daar bleef het ook bij. In die tijd dacht ik nog dat het met mij nog wel goed zou komen. Dat ik gewoon te verlegen was en dat ik nog wel eens tegen een leuke meid zou aanlopen. Dat ik jongens leuker vond wilde ik eigenlijk nog niet weten. Ik heb een tijdlang gedacht dat het door mijn eerdere ervaringen kwam.

Toen ik 16 was ging ik naar het MBO. Ik ging naar een technische opleiding, wat concreet betekent dat er haast geen meisjes op zo’n school zitten. Dat vond ik ook helemaal niet erg. Ik voelde mezelf toch te verlegen voor een vriendin. Met vrienden maken had ik echter geen problemen dus dat zat helemaal goed. Ik heb op die school dan ook veel vrienden gemaakt. Jaren later kwam ik er achter dat ik op één van die vrienden eigenlijk verliefd was geweest, maar dat heb ik nooit laten blijken.
Ik had een jongen in de klas die zei homo te zijn. Ik weet het nog heel goed. Hij had het er bijna nooit over. Ik had ook nooit contact met hem. Door zijn eerlijkheid was hij het pispaaltje van de klas, wat er uiteindelijk voor heeft gezorgd dat hij van school ging. Buiten het feit dat het nooit verstandig is om met een pispaaltje om te gaan, wilde ik absoluut niks van zijn geaardheid weten. Ondanks dat ik ergens diep van binnen eigenlijk wist dat ik ook zo was, was ik bang voor hem. Ik had duidelijk nog niet voor mezelf op een rij hoe ik zelf in elkaar stak.

Eigenlijk is mijn hele schooltijd verlopen zoals die van bijna elke jongen. Gewoon goed doorlopen, vrienden gemaakt en vooral veel lol gehad. Bij mij ontbrak alleen het “achter de meiden aan gaan” gedeelte. Opmerkingen daarover ging ik uit de weg, en als ik toch om een reactie gevraagd werd, zei ik vaak dat ik helemaal geen tijd had voor een vriendin.

Rond de tijd dat ik van het MBO afkwam, besefte ik me ineens helder wat mijn gevoelens waren. Ik viel op mensen van mijn eigen geslacht. Datgene wat ik eigenlijk al jaren wist kwam mij plots helder voor de geest te staan. Ik had het zelf alleen nog niet geaccepteerd.

Ik ben altijd heel vrij opgevoed. Zo hoefde ik bijvoorbeeld op 15 jarige leeftijd al niet meer te verantwoorden hoe laat ik thuis kwam als ik uit ging. Als ik mijn eigen verantwoordelijkheid maar nooit uit het oog zou verliezen. Ook over homoseksualiteit zijn mijn ouders altijd heel open geweest en ze hebben mij regelmatig gevraagd hoe dat met mij zat. Omdat ik er zelf nooit eerder aan toe was om het te vertellen heb ik altijd ontkennend en soms ook geprikkeld gereageerd op de vragen. Tja, ouders zijn niet gek. Ze zien ook wel dat je nooit met een meisje thuis komt. Op den duur zijn ze gestopt met vragen stellen.

Na mijn MBO ging ik werken. Ik kwam terecht in de ICT (Informatie en Communicatie Technologie). Ik ontdekte internet en er ging een wereld voor mij open. Op internet kon ik echt alles vinden wat mijn hartje begeerde. Dat begon met de “normale” seks sites met blote vrouwen maar mijn aandacht richtte zich al snel op sites met een homoseksueel karakter. Lange tijd heb ik heel internet afgestruind op zoek naar mooie foto’s en erotische verhalen. Zeker als je de wegen op internet wat beter leert kennen is er zo’n enorme schat aan vermaak te vinden. Het surfen ging steeds ergere vormen aannemen en zeker toen ik in 2000 de beschikking kreeg over internet via de kabel zat ik hele nachten achter mijn computer.

In die periode gebeurde er iets. Een vroegere vriend van me (Gerard) kwam ineens op bezoek. We hebben vanaf de lagere school bij elkaar in de klas gezeten, en ook nog een tijd om de MAVO. Wij waren altijd de beste maatjes (en niks verder dan dat trouwens), maar sinds ik naar de andere kant van de stad was verhuisd, was het contact verwaterd. Ik had hem al zeker 2 jaar niet meer gezien of gesproken. Het bleek echter dat we elkaar nog steeds goed lagen en we hebben de hele avond zitten praten.
Op een gegeven moment kwam het gesprek op een klasgenoot van de MAVO. Die jongen was naar Canada geëmigreerd en voor een paar weken terug in Nederland geweest. Gerard was hem tegen gekomen en had hem gevraagd of hij een vriendin of een vrouw had in Canada, waarop die jongen doodleuk antwoordde “Nee, man. Ik heb geen vriendin, ik ben homo”. Ik heb het er verder niet zozeer meer met Gerard over gehad, maar het zette me wel weer vreselijk aan het denken.

Zoals het met bijna alles is, liep het ook met het surfen op internet. Het wordt saai en eentonig. Eigenlijk zie je telkens dezelfde dingen. Ergens in februari 2001 zat ik besluiteloos weer wat sites af te gaan totdat ik ergens op een link klikte van een site met coming-out verhalen. Toen ging alles ineens in een stroomversnelling. Ik besefte me plotseling dat ik niet alleen was en dat er veel meer mensen met dezelfde problemen rondlopen. In een vreselijk tempo begon ik verhalen door te lezen en die hebben mij erg geholpen bij mijn eigen acceptatie.
Toen ik na een paar weken zo’n beetje alle verhalen over coming-out had gelezen die er op internet te vinden waren zat ik zelf aardig in de knoop en ging ik verder kijken. Ik ging contacten leggen met jongens die het zelfde doormaakten. Eén van die contacten was met Bas. Hij is dik 2 jaar jonger dan ik, maar zat in dezelfde situatie. Na een maand van intensief mailverkeer (dagelijks mailtjes van zeker 2 A4’tjes vol) besloten we elkaar te ontmoeten. Toen gebeurde waar we eigenlijk geen van beide rekening mee hadden gehouden. Verliefdheid.
Dat maakte de situatie er niet eenvoudiger op. Bas en ik wilden elkaar zo veel mogelijk zien en we liepen allebei smoezen te verzinnen om maar van huis weg te kunnen (we wonen allebei nog steeds thuis bij paps en mams). Ik had eigenlijk geen zin om vreselijk tegen mijn ouders te gaan lopen liegen, dus ik vertelde wel over Bas en dat we het samen goed konden vinden. Ik vertelde niet wat de reden van onze ontmoetingen was. En natuurlijk kijken ouders daar dwars doorheen………

Inmiddels was ik samen met Bas naar een gay-party geweest. Dat was een grote stap. Geen van beide hadden we ooit een homo gelegenheid, in welke vorm dan ook, bezocht. Dat was erg leerzaam en hielp ons beide best een aardige stap verder.

Al een tijdje lag het op het puntje van mijn tong. Ik wilde mijn ouders de waarheid vertellen. God, wat valt dat tegen zeg. Je wacht op het goeie moment, maar dat komt nooit als je er op gaat zitten wachten. En zelfs ALS het komt is het nog moeilijk om niet dicht te klappen. Ik heb een aantal van die situaties gehad. Het valt nou eenmaal niet mee om iets dat je zelf al 10 jaar voor je houdt ineens te gaan vertellen. Zeker als die iemand je vader of moeder is.
Ik heb er heel bewust voor gekozen om het niemand te vertellen voordat mijn ouders het wisten. Ik had voor mijzelf een soort ideaalbeeld van een coming-out voor ogen, en daar paste het idee dat mijn ouders het van iemand anders zouden moeten horen helemaal niet in.

Op maandagavond 23 April zat ik in de auto aan de telefoon met Bas. We hadden het over een weekendje samen weg gaan. Dat zou wel te regelen zijn (met smoesjes) maar niet ideaal. Zeker omdat er iets besproken moest worden en dan valt er toch een envelop in de bus met de reisplannen. Eigenlijk moesten we voor die tijd dus wel uitleg geven aan onze ouders. Plagerig zaten we elkaar te vertellen dat dat het beste zou zijn en dat we het best wel zouden durven. Toen ik inmiddels al een uur voor de deur in de auto zat te bellen, hebben we opgehangen en ben ik naar binnen gegaan. Mijn moeder was al naar bed. Met mijn vader ben ik toen een goed gesprek aangegaan. Hij merkte dat ik de laatste tijd aan het veranderen was. Van het onderwerp “op mezelf gaan wonen” kwamen we op samenwonen en relaties. Mijn vader zei dat het opbouwen van een relatie misschien ook wel stukken makkelijker zou zijn als ik een plekje voor mezelf zou hebben. Mijn reactie daarop was “Dat weet ik wel zeker”. Logisch antwoord daarop was de vraag “Waarom dan?”. Na een korte stilte die voor mijn gevoel uren duurde, en een aantal keer goed slikken zei ik “Omdat ik eerder met een jongen thuis zal komen dan een meisje”. Stilte. “Dat moet je helemaal zelf weten, jongen. Als jij je er maar gelukkig bij voelt”.
We hebben daarna nog een tijdlang doorgepraat over het onderwerp en hij accepteerde het werkelijk heel goed.
De volgende ochtend vroeg ik aan mijn moeder of ze het er al samen over gehad hadden. Zoals ik had verwacht hadden ze het ’s nachts al besproken. We zaten met z’n drieën nogal duidelijk onuitgeslapen aan het ontbijt. Ook mijn moeder ging er heel goed mee om.
Er is een enorme last van mijn schouders gevallen. Eentje die ik toch al mijn hele leven (dat inmiddels 24 jaren telt) met mij meesjouw. Een grote opluchting heeft zich van mij meester gemaakt.
Ik heb ’s ochtends gelijk Bas gebeld om het nieuws mede te delen. Hij had niet verwacht dat ik het ook echt zou gaan vertellen. Hij was heel blij voor me, maar ik wist wel meteen dat ons contact in de toekomst anders zou zijn. Onze situatie was nu immers verschillend, en de aanleiding van ons contact was toch de situatie waarin we allebei zaten.
We kwamen er een tijdje later beide achter dat het gevoel van verliefdheid grotendeels bestond uit de opluchting om onze gevoelens te kunnen bespreken met iemand. Resultaat was uiteindelijk dat we een goed gesprek hebben gehad en hebben besloten om het bij vriendschap te houden. Dat gaat prima. We zijn dikke maatjes. We zien elkaar heel regelmatig en we hebben enorm veel lol samen.

Dat weekendje weg samen met Bas is gewoon doorgegaan hoor. 25 April (ja, één dag na mijn coming-out naar mijn ouders) heb ik een lang weekend Parijs / Disneyland geboekt en we hebben een prachtig weekend gehad samen. Bas heeft eind juni ook zijn coming-out naar zijn ouders gehad. Ook een prima reactie.

Sinds ik de mededeling aan mijn ouders heb gedaan, ben ik langzaam de rest van de wereld in gaan lichten. Al mijn vrienden weten het nu en ook een paar collega’s. Mijn moeder heeft het grootste gedeelte van de familie op de hoogte gebracht. Ik heb maar heel weinig contact met mijn familie, dus ik vind het prima zo.
Er zijn alleen maar positieve reacties gekomen. Echt iedereen vond het geen enkel probleem. Ik had van tevoren het standpunt ingenomen dat een ieder die het niet zou accepteren, de pot op kon. Gelukkig heb ik dat standpunt niet in praktijk hoeven brengen. Ik voel me er geweldig bij. Voor het eerst in mijn leven kan ik helemaal mezelf zijn en dat is te gek! Ik kan er zelf geintjes over maken en ik durf nu naar jongens te kijken. Het enige waar ik van baal is dat ik er zo lang mee heb gewacht.

Zoals in mijn verhaal al te lezen is heb ik veel gehad aan de coming-out verhalen van anderen. Ik hoop dat ik, door mijn verhaal te vertellen, anderen kan helpen met hun coming-out. Ik weet hoe moeilijk het kan zijn.
Sowieso heb ik veel aan het medium internet gehad. Ik denk dat ik zonder internet nog wel een paar jaar in de kast was gebleven.

Ik vind dat ik te lang heb gewacht met de mededeling, maar ik denk niet dat ik er ooit eerder aan toe was. Toch kan ik iedereen aanraden er zo snel mogelijk mee naar buiten te komen. Vroeg of laat zal je voor je geaardheid uit moeten komen en hoe eerder je dat doet, hoe eerder je van deze “vrijheid” kan genieten. Ik heb gewacht tot mijn 24e. Dat vind ik te lang, hoewel er ook mensen zijn die er nooit voor uit durven komen.
We leven in het meest tolerante land ter wereld als het over homoseksualiteit gaat. Nergens anders wordt het zo goed geaccepteerd als in Nederland. Sinds 1 April is het zelfs mogelijk om te trouwen als je daar beide behoefte aan hebt. Maak gebruik van de mogelijkheden en de vrijheid die dit land je biedt en vertel het. Geniet van je leven!

De namen die ik in dit verhaal heb gebruikt zijn omwille van privacy veranderd. Niet dat dat iets uitmaakt voor de situatie, maar ik dacht, ik zeg het er toch maar even bij.
Als je op dit verhaal wilt reageren, of iets wil vragen, voel je dan vrij om me mail te sturen op [email protected]. Dat is mijn super anonieme adres, maar ik beantwoord je mailtjes graag.

Martijn
7 juli 2001